’Zomaar’ vluchteling

Vahid Etemadi – ’zomaar’ een vluchteling?

Juli 2019 – Op een mooie zomermiddag praat ik met Vahid op het binnenplaatsje achter De Delerij. In best goed Nederlands vertelt hij me zijn verhaal. Een portret van zomaar een vluchteling. Of toch niet ‘zomaar’ een vluchteling?

Vahid (1990) is sinds 2014 in Nederland. Zijn procedure bij de IND loopt nog. Intussen is hij al drie jaar vrijwilliger bij Abrona in Huis ter Heide, een instelling voor mensen met een geestelijke beperking. Zo brengt hij bewoners met de rolstoel naar verschillende plekken waar activiteiten worden aangeboden. Ook gaat hij wandelen met bewoners en helpt hij hen bij de maaltijden. Zijn begeleiders prijzen zijn inzet. ‘Ik ben blij. Ik hou van het werken met bewoners van Abrona’. Hij wil graag een opleiding volgen in de zorg. Als hij zijn status krijgt, kan hij bij Abrona zo aan de slag. Ook buiten Abrona zet Vahid zich in voor vrijwilligerswerk. Via zijn begeleiders hielp hij mee bij verhuizingen, door te sjouwen en schilderwerk te verrichten. Vahid is afkomstig uit een dorp in Noord-Afghanistan. Hij was daar kleermaker. De oorlog met de Taliban was indirect aanleiding voor zijn vlucht. ‘Kijk, in een dorp in Afghanistan moeten eigen mensen Kalasjnikovs hebben, tegen de Taliban. Maar die mensen zijn soms voor de regering, soms voor de Taliban. Ze zijn heel gevaarlijk. Door die mensen kreeg ik een probleem. De dochter van een van hen werd mijn vriendin, maar dat mocht niet. Haar broer dwong me te vertrekken. Als ik niet weg ging, zou hij mij doden.’ Vahid vertrok naar buurland Iran waar dezelfde taal wordt gesproken. Via Turkije kwam hij uiteindelijk in Nederland terecht. De reis kostte hem veel geld. Hij heeft geen contact meer met zijn familie. Wel heeft hij een broer in Duitsland. Door zijn ervaringen is Vahid een tijd depressief geweest. Hij krijgt nog steeds psychologische hulp. Vahid is tijdens zijn verblijf in Nederland christen geworden. In Afghanistan was hij moslim zoals iedereen, maar hij was geen trouwe bezoeker van de moskee. Ook hield hij zich niet altijd aan de Ramadan-vasten. ‘In Afghanistan had ik geen keuze, hier wel’, zegt hij. Hij heeft een Bijbelcursus gedaan, is gedoopt en gaat naar de kerk. Hij weet dat zijn stap een eventuele terugkeer bemoeilijkt, zo niet onmogelijk maakt. Zijn christelijke overtuiging inspireert hem om mensen te helpen, zegt hij. ‘Christelijke mensen gaan mensen helpen, snap je?’ Tekst en foto: André Droogers